Alexander Deineka (1899-1969) - Young Woman with Book, 1934

The darkest blue hides the moon

And makes the city sleep

I can hide in a maze

Of blurred stars and haze

In this calm, so blue

I close my eyes, old dreams come true

It may be strange, i know

But the darkness brings a glow

That i know as the back of my hand

It's you

Believe

Stay with me

I can have it all in each nightfall

Until the sunlight takes you away

You

Floating In Space feat. Aniah Alves – “Dusk”

Αναντίλεκτα

«Από το πιο πάνω πλούσιο αποδεικτικό υλικό συνάγεται αναντίλεκτα ότι δεν υπήρξε καμία απολύτως εμπλοκή με το κατασκοπευτικό λογισμικό predator ή οποιοδήποτε άλλο παρόμοιο λογισμικό κρατικής υπηρεσίας και δη της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ), της Αντιτρομοκρατικής (Δ.Α.Ε.Ε.Β.) και γενικότερα της ΕΛΑΣ (Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη) ή οποιουδήποτε κρατικού λειτουργού».

Ανακοίνωση Εισαγγελίας Αρείου Πάγου για τις υποκλοπές, 30.07.2024

Είχα συναντήσει τη λέξη για πρώτη φορά σε μια από τις περιηγήσεις μου στο λεξικό του Τεγόπουλου και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως πρόκειται για κατασκευασμένη ελληνικούρα κάποιου λογίου, που προφανώς είχε μια παθιασμένη έως παθολογική αντίληψη για την ελληνική γλώσσα και, ακόμη προφανέστερα, ήταν πολύ περήφανος για τις λογοπλαστικές του ικανότητες.

«Όταν αυτοθαυμάζεσαι σου φτάνει ο θαυμασμός σου» που θα έλεγε και Ρίτσος εν τη σοφία του.

Η δεύτερη σκέψη ήταν «πώς» και «γιατί» να χρησιμοποιήσει κάποιος μια λέξη που έζεχνε από χιλιόμετρα απολυτότητα και δογματισμό και σουφρωμένα χείλη σε έναν κόσμο διαρκούς σχετικισμού και μοιραίου, αναπόφευκτου σκεπτικισμού. Διότι ακόμη και αν η αλήθεια ήταν μία και μοναδική στην κβαντομηχανική των ανθρωπίνων πραγμάτων (οξύμωρο το σχήμα), κανείς δεν δικαιούται να πει ότι την κατέχει απόλυτα, ότι αυτός είδε το φως το αληθινό, ότι ανακάλυψε τον μηχανισμό του κόσμου κ.λπ. κ.λπ. Οι προηγούμενοι που το είπαν αυτό, είτε έφτιαξαν θρησκείες για να τους ακολουθούν αυτοί και οι όμοιοί τους είτε έκαιγαν ανθρώπους ζωντανούς στην πυρά ή τα κρεματόρια.

Στα ανθρώπινα πράγματα η απολυτότητα βόσκει σε παγωμένα λιβάδια, κοιτάζει με βλέμμα δολοφονικό τους διερωτώμενους και όσους τολμούν να εκτίθενται με ένα «ίσως», προβάλλει (ή προσποιείται;) διαρκώς άκαμπτες αδιαμφισβήτητες και «αναντίλεκτες» βεβαιότητες, γιατί πολύ απλά αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίζει κάθε εξουσιαστικός λόγος, προκειμένου να γίνει εξουσία ή να παραμείνει σε αυτήν. Και βεβαίως βεβαίως (δις, προς έμφαση και ευήθη αυταρέσκεια) στο σπορ διακρίνεται κάθε εξουσιαστικός λόγος που σέβεται τον εαυτό του ή – συνηθέστερα - κατέχεται από μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.

“L’Etat, c’est moi” που θα έλεγε και ένας κρατικοδίαιτος μακαρίτης, όταν θα έριχνε μια τελευταία ματιά στο αχάριστο κράτος του.

Από κοντά και εκείνο το έρημο, και σαφώς υποδεέστερο σε εκζήτηση εξουσιαστικής ισχύος, «αναμφίλεκτα», που το συνάντησα σε προλόγους κάποιων μαθητών μου. Προφανώς τους προτάθηκε από κάποιους απελπισμένους φροντιστές στην προσπάθειά τους να έχουν γρήγορα αποτελέσματα στη βελτίωση του λεξιλογίου των μαθητών τους, που βιβλίο δεν είχαν ανοίξει στη ζωή και σχολές υψηλής ζήτησης ζητούσαν. Διότι, αν το καλοσκεφτεί κανείς περιεργαζόμενος το «αναμφίλεκτα», τούτο υπονοεί ή αφήνει περιθώριο στο να υπάρξει έστω κάποια ανώδυνη αμφιβολία, την οποία φυσικά σκοπεύει αμέσως μετά να αρνηθεί και σκαιώς να απορρίψει μέσα από ένα στερημένο α- στερητικό. Το «αμφί-λεκτόν» δέχεται/δηλώνει τουλάχιστον ότι μπορούν να προϋπάρξουν δύο τουλάχιστον λόγοι (απόψεις, γνώμες, θέσεις, κρίσεις…) για ένα ζήτημα και το «αν-αμφίλεκτα» έρχεται να αναιρέσει και να ακυρώσει τον διαβρωτικό δυισμό, εισάγοντας τον μονισμό της μίας και μοναδικής αλήθειας.

Αλλά το «αναντίλεκτα»; Ω, το «αναντίλεκτα»… Το βάρος της απόρριψης πλέον δεν αφορά το αμφι-λέγειν, αλλά το αντι-λέγειν. Γιατί ακόμη κι αν υπήρχε κάποια ανοχή (για να περνάει η ώρα) στον ταλαίπωρο σκεπτικισμό του αμφι-λέγειν, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό το αντί-λέγειν: αν ο λόγος είναι ενάντιος, δηλαδή αντίθετος και συγκρουσιακός, τότε αυτός ο ίδιος ο λόγος δεν έχει λόγο να υπάρξει. Πρόκειται με άλλα λόγια για άρνηση/στέρηση του αντιθετικού λόγου, δηλαδή εντέλει του ίδιου του λόγου, στο μέτρο που δεν είναι λόγος συμφωνητικός και υπάκουος. Το «αντί» είναι επικίνδυνο γιατί εναντιώνεται, ενώ το «αμφί» απλώς ταλαντεύεται, μέχρι να έρθει (να το φέρουμε) στον σωστό δρόμο.

(Μέσα στο πλαίσιο ίσως και αυτό ενός διευρυμένου ή συγκαταβατικού δικαιωματισμού...).

Αν στο αν-αμφί-λεκτα εξαφανίζεται η δυνατότητα μια οιονεί ενοχλητικής αμφι-λογίας στο αν-αντί-λεκτα εξαφανίζεται ευθύς εξαρχής η υποθετική δυνατότητα του ίδιου του λόγου.

Αυτό είναι λοιπόν, ήρθαμε εδώ που θέλαμε: μην το ψάχνετε, μην το συζητάτε, μην το διανοείσθε. Εγώ έψαξα, εγώ διανοήθηκα, εγώ συζήτησα, πριν από εσάς κι εσείς δεν έχετε λόγο κανένα επ’ αυτού. Δεν δικαιούσθε να ομιλείτε, μη βγάλετε κιχ, και για να το πούμε λαϊκώς, σκασμός και μόκο.

Οι θεοί κατέβηκαν στη γη και κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Υπάρχει μία υπόγεια προληπτική επιθετικότητα στο «αναντίλεκτα», που προδίδει ακριβώς τη ανασφάλεια αυτού που την επιστρατεύει. Και πάνω απ’ όλα μια οδυνηρή επίγνωση για το ελλιπές, το ανεπαρκές, το μεθοδευμένο του λόγου που εκπίπτει στην επίκληση του «αναντίλεκτα». «Θα σας καταστρέψω, πριν τολμήσετε να διανοηθείτε ή να αμφισβητήσετε τη δυνατότητά μου να το κάνω».

Μάλιστα. Η ιστορία του ανθρώπινου είδους σε ένα απλό επίρρημα.

Όταν η επιβαλλόμενη ανεύρεση της γνώσης του «τι πραγματικά έγινε», παραμένει ατελής, ελλιπής, ανολοκλήρωτη και προβληματική από άποψη (=συγκάλυψη) ή από ανεπάρκεια (= πλημμελής άσκηση έργου) και όταν δεν πείθει ούτε καν αυτούς που την παρήγαγαν, τότε η "γνώση" εκπίπτει σε "γνώμη" και προφανώς θα επικαλείται διάφορα «αναντίλεκτα» μπροστά στις άλλες, διαφορετικές και αντίθετες γνώμες που θα προκαλέσει.

Αλλά το «αναντίλεκτα» προκάλεσε και ενεργοποίησε ακριβώς εκείνο που ήθελε να αποφύγει ή να καταστείλει: την αμφισβήτηση, την αμφιβολία, μα πάνω απ’ όλα την αντιλογία, το ίδιο το γεγονός του λόγου και τη διαλεκτική του φύση.

Αναντίλεκτα: μα φυσικά και αντιλεκτά, χάρη στην προκλητικό σιωπητήριο που προσπαθεί μία πομφόλυγα να επιβάλει.

ΥΓ 1: Όταν το δίκαιο αρχίσει να ορίζεται από το του κρείττονος συμφέρον, τότε παύει να είναι δίκαιο.

ΥΓ 2: Η διάκριση των εξουσιών υφίσταται στο μέτρο που μια εξουσία (εν προκειμένω η δικαιοσύνη) θέλει και μπορεί να έχει την ισχυρή βούληση να "διακριθεί" και να "διακρίνει", δηλαδή να διαφοροποιηθεί όταν συντρέχουν ισχυροί λόγοι γι' αυτό. Αλλιώς ως έννοια και σημασία εκπίπτει σε χάντρες και καθρεφτάκια για αγρίους και ιθαγενείς, αλλά όχι για πολίτες μιας ευνομούμενης δημοκρατίας δικαίου.

Αλλά, ποιος θα δαγκάσει το χέρι που τον ταΐζει;

Κωσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης

 Περιμένοντας τη βροχή, Σεπτέμβριος 2024

e-keimena.gr

Ιστότοπος για τη διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας στην εκπαίδευση

και πεδίο βολής εξαιρετικών κειμένων στο διαδίκτυο.

Αγαπητοί φίλοι,

Το περιεχόμενο του Ιστότοπου είναι ελεύθερο και ανοιχτό προς ανάγνωση και χρήση, για κάθε ενδιαφερόμενο.

Από την άποψη αυτή

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή χρήση μέρους ή του συνόλου των αναρτήσεων που περιλαμβάνονται στον ιστότοπο αυτό από μαθητές, εκπαιδευτικούς ή άλλους "κυβερνοναύτες", χωρίς να απαιτείται προηγουμένως κάποια προφορική ή γραπτή άδεια από το διαχειριστή.

Απλώς, αν βρίσκετε και εσείς κάποιο νόημα στο μοίρασμα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση, την πληροφορία και τη σκέψη, μπορείτε να αναφέρετε τον ιστότοπο ως πηγή, προκειμένου να τον ανακαλύψουν και ενδεχομένως να τον χρησιμοποιήσουν και άλλοι.

Μπορείτε επίσης να προτείνετε και εσείς κάποιες αναρτήσεις (ασκήσεις, υλικό διδασκαλίας, κείμενα κ.λπ.) γράφοντας το ονοματεπώνυμό σας, την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και κάποιο τηλέφωνο επικοινωνίας (προαιρετικά) και στέλνοντάς τα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

e.keimena[at]yahoo.[gr]

Η ευθύνη της τελικής επιλογής του υλικού ανήκει στη διαχείριση του Ιστότοπου.

Η τρυφερή σοφία, Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 12.2022